கிச்சா மாமா - சிறு கதை

நான் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்திருப்பது யாருக்குத் தெரியுமோ தெரியாதோ என்னுடைய அம்மாவின் ஒன்று விட்ட அண்ணனான அசட்டு கிச்சா மாமாவிற்கு கண்டிப்பாகத் தெரிந்துவிடும். அடுத்த நாளே நான் தூக்கத்திலிருந்து முழுவதும் கண்ணைத் திறப்பதற்குள் அவர் நடுக்கூடத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டு ‘ஹிண்டு’ படித்துக் கொண்டிருப்பார். “அவனை எழுப்பாதீங்கோ” என உரக்கச்சொல்லியே என்னை எழுப்பிவிடுவார்.
நான் படுக்கையில் அசைவதைப்பார்த்து, “மெதுவா எழுந்துவாப்பா” என்று அன்பாக அனுமதி வேறு தருவார். முகத்தில் தோன்றும் எரிச்சலை சற்று சிரமப்பட்டு மறைத்துக் கொள்வேன். வேண்டுமேன்றே நிதானமாக பல் தேய்த்து, குளித்து, காபி கோப்பையுடன் கூடத்திற்கு வருவேன். அவரின் வழக்கமான அசட்டுச் சிரிப்புடன் காத்துக் கொண்டிருப்பார்.

எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாளிலிருந்தே அவர் பெயர் அசட்டு கிச்சா மாமா தான். எப்பொழுது அந்த அடைமொழி ஒட்டிக்கொண்டது என்று சரியாக நினைவில்லை.
யாரும் பெரிதாகத் தடுத்ததும் இல்லை. அம்மா லேசாகக் கண்டித்ததாக ஞாபகம். ஆனால் அம்மாவின் கருத்துகளுக்கு மரியாதை இல்லாத காலம் அது. (இப்பொழுதும் நிலைமையில் பெரிய மாற்றம் ஒன்றும் இல்லை என்பது வேறு விஷயம்!)

மாமா மிகவும் சாது. பலமுறை சந்தித்தும், மனதில் ‘டக்’ கென்று பதியாமல் போகும், சாதாரண தோற்றம். முன் பக்கம் தலை வழுக்கை. காதில் முடி. சற்றே தூக்கலான பற்கள். ஏதோவொரு அரசாங்க அலுவலகத்தில் வேலை. சராசரியான வாழ்க்கை. ‘வேகுவேகு’ வென்று சைக்கிளை மிதித்துக்கொண்டு எங்களைப்பார்க்க அவ்வப்போது வருவார். மாமி சிறிது உலக ஞானம் உள்ளவள். நன்றாக எல்லோரிடமும் பழகுவாள். அவர்களின் ஒரே மகன் அரவிந்த். அவனை இந்தியாவில் இருக்கும் பொழுது சின்னப் பையனாகப் பார்த்தது. அப்பொழுதே மாமா அவனிடம் சற்று அதிகமாக அன்பு வைத்திருப்பதாக எனக்குப்படும். நான் பெரியதாக அதைப்பற்றிச் சிந்தித்தில்லை. ஒரே பையன் என்பதால்தான் அப்படி என்று மட்டும் நினைத்துக்கொள்வேன்.

நான் மேல் படிப்புக்காக அமெரிக்கா சென்று, அங்கு ஐந்து ஆண்டுகளாக பாஸ்டனில் ஒரு பல்கலைக்கழகத்தில் உதவிப்பேராசிரியராக இருந்தேன்.

அரவிந்த் கல்லூரிப் படிப்பை முடித்திருந்த நேரம், நான் இந்தியா வந்திருந்த போது ஒரு இரண்டு மணி நேரம் மாமா என்னைப் பிடித்துக்கொண்டுவிட்டார். அவனை மேல் படிப்பிற்கு அமெரிக்காவில் எந்தப் பல்கலைக்கழகத்துக்கு அனுப்புவது என்பதைப் பற்றிக் கேள்வி மேல் கேள்வி. நானும் எனக்குத் தெரிந்தவரை பதில் சொல்லி அனுப்பிவைத்தேன். சில மாதங்களுக்குப் பிறகு போனில் பேசும் பொழுது அரவிந்த் பாஸ்டனிலிருந்து இரண்டு மணி நேர தூரத்தில் இருக்கும் ஆம்ஹர்ஸ்ட் என்ற ஊரிலுள்ள பல்கலைக்கழகத்தில் சேரப் போகிறான் என்றாள் அம்மா. நான் பாஸ்டனில் இருப்பதால் என்று தான் மாமா அவனை ஆம்ஹர்ஸ்டுக்கு அனுப்புகிறார் என்றும் சொன்னாள். ‘அப்பொழுது தானே என்னைப்படுத்த முடியும்’ என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

ஆண்டிறுதி விடுமுறைக்கு வரும் பொழுதெல்லாம் அடுத்த நாளே மாமா வந்துவிடுவார். “அங்கேல்லாம் ரொம்பக் குளிராமே?” என்று தொடங்குவார். “ஆவணி ஆவிட்டத்துக்கு எந்த கோவிலுக்குப் போனேள்? பிட்ஸ்பர்க் கோவிலுக்கு கூடப் படிக்கிறவங்களோட போயிட்டு வந்தானாம் அரவிந்த். பாண்டியாக் நல்ல காரா? அது தான் மலிவா இருக்குன்னு வாங்கியிருக்கான். உங்காத்துலேர்ந்து அவன் வீடு எவ்வளவு மைல்? அவனுக்கு தர உதவிப் பணம் போறுமா? குழந்தை பணத்துக்குத் திண்டாட மாட்டானே? சாப்பாடுதான் கொஞ்சம் சிரமமா இருக்காம். பாஸ்டன் மாதிரி இந்தியக் கடையெல்லாம் பக்கத்திலே இல்லையாம்” இப்படியாகத் தொடந்து கொண்டே போகும் பேச்சு.

என் மனைவி ஆர்த்தி, “கவலைப்படாதீங்கோ மாமா. நாங்க முடிஞ்சபோது போய் பார்த்துக்கறோம்.” என்று சொல்லி வைப்பாள். ஆனால் எங்கே நேரம்? அவளும் வேலைக்குப் போகிறாள். எங்களுக்குச் சின்னக் குழந்தை வேறு. அரவிந்த் நல்ல சங்கோஜி. எளிதில் பழகமாட்டான். ஆனால் மரியாதை தெரிந்த, நல்லப் பையன். பல முறை ஆர்த்தியும், நானும் அவனை வாரமுடிவில் வா என்று அழைத்திருக்கிறோம். ஒவ்வொரு முறையும் ‘நிறையப் படிக்கணும் அண்ணா’ என்று மென்மையாக மறுத்துவிடுவான். தீபாவளி சமயங்களில் ஒரிரு முறை வந்திருக்கிறான். இந்தியாவிலிருந்து திரும்பும் பொழுது அரவிந்துக்காக ஒரு மூட்டையைச் சுமந்து கொண்டு வருவோம். வழக்கமாக எல்லோரும் அனுப்பும் கிராண்ட் ஸ்வீட்ஸ் முறுக்கு, ஊறுகாய், அப்பளம், க்ருஷ்ணா ஸ்வீட்ஸ் மைசூர்பா. அதைத் தவிர அவனுக்குத் துணிமணிகள். தன் மகன் ஒரு டாலர் கூட அனாவசியமாகச் செலவழிக்கக்கூடாது என்பதில் தீவிரமாக இருப்பார் அசட்டு மாமா.

கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக நான் ஹைதராபாதில் உள்ள ஒரு வணிகப்பள்ளியில் வருகைதரு பேராசிரியராக இருக்கிறேன். அதனால் அடிக்கடி சென்னை வரும் வாய்ப்பும் கிடைத்துக் கொண்டிருந்தது. இந்த ஏற்பாட்டில் மாமாவின் அறுவையைத் தவிர எல்லாமே நன்றாகத்தான் இருந்தது.

நூறாவது முறையாக அமெரிக்கா பற்றிய கேள்விகளைக் கேட்டு விட்டு ஒரு பெரிய பையைக் காண்பித்து “இதை எடுத்துண்டு போக முடியுமா?” என்றார். “பாக்கறேன் மாமா. நான் லண்டன்ல நாலு நாள் இருந்துட்டு தான் பாஸ்டன் போகப்போறேன்,” என்று புளுகிவிட்டு அவரை அனுப்பிவைத்தேன்.

இந்த முறை எனக்குப் பொறுமை போய்விட்டது. அம்மாதான் சிக்கினாள். “ஏம்மா இந்த மாமா இப்படிப் படுத்தறார்? பேருக்கு ஏத்த மாதிரி சரியான அசடு! இவர் பிள்ளை தான் அதிசயமா அமெரிக்காலே இருக்கானா, இல்லே இவர் தான் ஊர்லே, உலகத்துலே இல்லாத பிள்ளையைப் பெத்திருக்காறா? நான் நிச்சயமா இந்த மூட்டையை எடுத்துண்டு போகமாட்டேன். அவனுக்கு பூம்புஹார் பனியன், ஜெட்டி கூட எடுத்துண்டு போயாச்சு,” என்று பொரிந்தேன்.

அம்மா என்னை ஒரு விநாடி கூர்ந்து பார்த்துவிட்டு சொன்னாள், “ஊர்லே, உலகத்துலே இல்லாத பிள்ளைதாண்டா. ஏன்னா அவன் கிச்சாவோட பிள்ளை இல்லை.”

‘என்னது?’ என்பது போல் பார்த்தேன்.

“கிச்சா சின்ன வயசுலே கல்யாணமே வேண்டாம்னு இருந்தான். அவனோட கூட வேலைப்பார்த்துண்டு இருந்தாள் கமலா. அவளோட ஆத்துக்காரன் ரொம்ப கொடுமைக்காரனாம். பாதி நாள் அழுதுண்டே வருவாளாம் ஆபீசுக்கு. மூஞ்சி, முதுகெல்லாம் அடி வாங்கின அடையாளம் இருக்குமாம். ஒரு நாள் தாங்க முடியாம விவாகரத்துக்கு ஏற்பாடு செஞ்சுட்டு, தன் அஞ்சு வயசு மகன் அரவிந்தோட அம்மா வீட்டுக்கு வந்துட்டாள். இந்த மாமா தான் ஆறுதலா இருந்து, கொஞ்ச நாள் கழிச்சு அவளைக் கோவில்ல கல்யாணம் பண்ணிண்டான்.”

“அப்படியா? ஏம்மா இவ்வளவு நாளாச் சொல்லவேல்லே?”

“நீங்கள்ளாம் சின்னவாளா இருக்கும் பொழுது அரவிந்த் கிட்டே ஏதாவது தெரியாத்தனமாக்கேட்டு வைக்கப்போறேளேன்னு எங்களைச்சொல்ல வேண்டாம்ன்னு கெஞ்சி கேட்டுண்டான். அதான் நாங்க அந்த விஷயத்த கிட்டத்தட்ட மறந்தே போயிட்டோம். கமலாவும் நன்னா பழகுவாளா...,” பேசிக் கொண்டே போனாள் அம்மா.

அந்த நிமிடம் அசட்டு கிச்சா மாமா தன் அடைமொழியை இழந்தார்.

(அமுதசுரபி - Oct 2004)